TOESPRAAK DOOR DE PASTOOR
"Geachte Heer Burgemeester,
Beste parochianen,
Beste Wolfsdonkenaren,
De redenen om vandaag feest te vieren in Wolfsdonk zijn tweeërlei. Op 20 december 1842 werd Wolfsdonk een zelfstandige parochie. Met andere woorden een gemeenschap opgebouwd door levende stenen van mensen. Ten tweede vieren we dat op 18 april 1842 de eerste steen werd gelegd van onze huidige parochiekerk. Vaste stenen, levenloos materiaal weliswaar, maar wel een vaste verankeringsplaats voor een levende geloofsgemeenschap.
De aanleiding om deze twee verjaardagen nu te vieren is de beëindiging van de restauratie van het exterieur van onze mooie neoklassieke kerk.
De feestvarkens zijn vandaag dan ook met twee.
Het eerste feestvarken is Wolfsdonk. Het zijn alle lieve Wolfsdonkenaren die met gratuite inzet van deze geloofsgemeenschap een levende gemeenschap maken. Zonder die levende stenen zouden we nergens staan! Ik wil ze vandaag toch wel heel uitdrukkelijk vernoemen. Niet uit duffe plichtpleging, maar uit het diepst van mijn hart als gelukkige pastoor en voorganger van deze gemeenschap.
De bouwheer — onze kerkfabriek of kerkraad — verdient al onze dank en waardering. Heel veel werk is er verzet om deze restauratie in goede banen te leiden. Dagen en uren van inzet pro Deo: vergaderingen, mails, telefoons, werfvergaderingen en massa’s papieren en administratie. En dit met competentie en professionaliteit waarvoor ik mijn hoed afdoe. We kunnen hen niet genoeg danken! In het bijzonder Mark Vanderborght, onze penningmeester en uitmuntende financier die eveneens voorzitter is van de Centrale Kerkraad Aarschot en Liske Van Rompaye onze secretaris voor het vele administratieve werk. Samen met Rik, Jos, Jonas, verdienen zij een applaus waarbij we een beetje gehoorschade opdoen!
Evenzeer wil ik mijn waardering uitspreken aan alle andere parochiemedewerkers. En het zijn er velen! De leden van onze parochieploeg die zich samen met mij om het dagdagelijks reilen en zeilen van onze gemeenschap bekommeren.
Heel uitdrukkelijk wil ik ook alle mensen bedanken die er elke week voor zorgen dat we op een verzorgde en mooie manier kunnen samen komen om eucharistie te vieren, om huwelijken in te zegenen, kinderen te dopen en waardig afscheid te vieren van hen die ons ontvallen. Ons goed zangkoor, onze vaste organist Maurice — die wegens revalidatie vandaag helaas verhinderd is, maar in ons hart is hij er bij — en onze enthousiaste koorleidster Simone. Alle mensen die meerdere keren per jaar onze kerk poetsen. Onze koster Rik, altijd en immer op post. Onze misdienaars Wout en Katho, degenen die de bloemen zetten in de kerk, Lisa en Gerda. Alle verenigingen die vanuit een reële sociale en gelovige inspiratie ervoor zorgen om mensen samen te brengen en niet te vervallen in een individualistische kille vorm van samenleven. Zij zorgen er voor dat onze parochie en ons dorp een geliefde thuis is voor velen.
Héél in het bijzonder wil ik Gerda bedanken. Ondanks zware gezondheidsproblemen zet zij zich in voor deze gemeenschap op een manier die alle bewondering afdwingt. Wat zij in stilte doet voor de VZW van de parochie, onze kerk, de sacristie, de bloemen, de financiële zorgen … het is niet te tellen! Spijtig dat de glasramen van onze kerk nu allemaal gevuld zijn Gerda, want jij verdient er ook een als voorbeeld van inzet voor deze gemeenschap. Een oorverdovend applaus is ook hier op zijn plaats!
Beste Wolfsdonkenaren, dit is een no ending story van inzet van mensen vanaf de 15de eeuw toen hier in 1435 onze Sint-Antoniuskapel werd opgericht en tot 1842 deel uitmaakte van de parochie Sint-Pieter Langdorp. Daarom hebben we vandaag vier nieuwe glasramen ingezegend die de reeks bestaande kleurramen vervolledigen. Zij hebben ook hun diepe betekenis: Sint-Pieter verwijst naar de oude kerk van Langdorp, waarmee we vanuit de geschiedenis verbonden blijven. Sint-Norbertus is de stichter van de Norbertijnen of witheren. Vanaf de 17de eeuw doen ze vanuit de abdij van Averbode dienst in deze geloofsgemeenschap. De heilige Johannes Berchmans en de heilige Damiaan De Veuster zijn twee heiligen uit onze streek die in de wereldwijde, universele Kerk vereerd worden. Hun leven en getuigenis sporen ons aan om met evangelische moed en durf onze toekomst als geloofsgemeenschap uit te bouwen. Zij staan ook symbool voor allen die ons zijn voorgegaan in Wolfsdonk en die zich in deze gemeenschap of elders in de wereldkerk hebben dienstbaar gemaakt.
Het tweede feestvarken vandaag, als ik dat oneerbiedig mag zeggen, is ons kerkgebouw, onze parochiekerk van Sint-Antonius-Abt. In haar 170 jarig bestaan heeft ze al heel wat doorstaan: op 18 april 1842 werd de eerste steen gelegd en in 1844 werd de bouw voltooid. Op 18 juni 1845 werd de kerk gewijd door de toenmalige deken van Aarschot en op 11 juli 1853 werd ze plechtig geconsacreerd door de kardinaal Engelbertus Sterckx, de aartsbisschop van Mechelen. De huidige aartsbisschop Andreas-Jozef Léonard zal onze gerestaureerde parochiekerk bezoeken en voorgaan in de eucharistie op zondag 4 november. In 1928 werd bij een brand het oude hoogaltaar grotendeels vernietigd en in 1943 werden onze klokken door de bezetter geroofd.
Na al die jaren, bij het begin van de 21ste eeuw stond onze parochiekerk — midden in het dorp — er eerder verwaarloosd en verkommerd bij. De Kerkfabriek nam het moedige initiatief om in het meerjarenplan een grondige restauratie te voorzien. Zoals het met alle grote ondernemingen gaat, gebeurde dat in fases, stap voor stap, … en met oneindig veel geduld.
Eerst werd gestart met het weghalen van tonnen duivenmest uit de toren en het afsluiten van de toren en gewelven voor vogels en ongedierte. Onze klokken konden haast niet meer luiden omdat ze vastliepen in de duivenmest. Moest Ernest Claes nog geleefd hebben, hij had er een mooie novelle aan gewijd.
In 2006 werd onze neoklassieke kerk erkend als waardevol patrimonium en om aldus te koesteren en te bewaren voor de generaties nà ons.
Vervolgens werden minder zichtbare, maar wel essentiële werken uitgevoerd aan de torenvloeren, de zolderingen en de klokkenstoel.
Reeds in 2004 werden de administratieve voorbereidingen getroffen voor de grote buitenrestauratie. Voor de brandramen werd hiermee gestart in 2010.
Vandaag is dit alles afgerond en laat ons eerlijk zijn: het resultaat is zonder meer prachtig!
Maar dit is niet het einde van het verhaal, er staat nog veel werk op de planken!
Ondertussen kregen ook het schoolhuis, de pastorij en het kerkhof de erkenning van "waardevol”. Tegelijkertijd wordt het schoolhuis van de voormalige jongensschool gerenoveerd waarin lokalen voor de catechese en vergaderruimte voor de verenigingen is voorzien.
Bovendien is het administratief dossier van ons als historisch monument beschermd orgel lopende. Er is een expert aangesteld die het lastenboek zal opmaken voor de algehele restauratie van dit waardevolle instrument dat nog dienst heeft gedaan in de oude kapel van 1804 tot 1842.
Zeer recent hebben we ook een aanvraag ingediend om ons oude kerkhof te herwaarderen en te renoveren. Ommuurde begraafplaatsen rond de kerk als historisch monument zijn schaars geworden. Heel bijzonder dank aan Jonas en Eddy De Hond van de Heemkundige Kring van Aarschot voor hun meer dan loyale inzet voor dit project!
Tenslotte wil de Kerkfabriek in samenwerking de VZW-parochiale werken in de nabij toekomst volgens de financiële mogelijkheden van beiden een gefaseerde renovatie doen van onze parochiezaal.
Heel gemeend wil ik dank zeggen aan de subsidiërende overheid, en in het bijzonder aan de stad Aarschot, om mee de nodige middelen ter beschikking te stellen via de afspraken van het meerjarenplan van onze kerkfabrieken en hun steun voor ons kerkhofproject. Als belastingplichtige, die we allemaal zijn, doet het deugd om te zien hoe onze gemeenschapsgelden op een goede manier worden aangewend door onze gekozen overheid.
Wij hopen er dan ook op dat in het volgend meerjarenplan voor al onze Aarschotse kerkfabrieken voldoende middelen worden voorzien om de projecten te verwezenlijken waarvoor zovele mensen zich belangeloos inzetten!
Voor ik graag het woord geef aan burgemeester André Peeters, wil ik nog heel, heel gemeend dank zeggen aan àlle mensen die deze dag hebben mogelijk gemaakt en in het bijzonder aan Jonas Danckers die de euvele moed en het ongelooflijk enthousiasme had om de organisatie hiervoor op zijn jonge maar sterke schouders te nemen. Al is hij vaak van huis weg als doctorandus, deze parochie en dit dorp liggen hem als rasechte gelovige Wolfsdonkenaar heel nauw aan het hart! Proficiat! Dixi!
