TOESPRAAK DOOR BURGEMEESTER ANDRE PEETERS
"Sta me toe even terug te komen op een belangrijk aspect van een feest als vandaag, namelijk de relatie tussen parochiegemeenschap en kerk. Beste vrienden, onze Sint-Antoniuskerk is een van de stemmigste kerkjes die ik ken. Deze kerk biedt met vele ramen uitzicht op de wereld en het leven en is veel meer dan zomaar een hoop stenen op elkaar gestapeld. Binnen een parochie wordt een kerk immers een levend en levengevend organisme met stenen longen. Onze kerk ademt mee op het cyclische ritme van onze dagen, van onze seizoenen, ja van ons leven zelf. Deze kerk was er altijd als vanzelfsprekend, toen we onze eerste en plechtige communie vierden, toen we trouwden en onze kinderen doopten, toen we onze ouders ten grave droegen. Zij maakt mee deel uit van het waardenkompas waarmee wij onze weg in het leven vinden, waarmee wij onszelf op het spoor komen: onze wortels, de structuur van onze identiteit. Onze Sint-Antoniuskerk verbindt ons met de voorbije generaties, met de mensen en de dingen die voorbijgaan. Het dorp zal altijd duren, zo dichtte Anton Van Wilderode ooit in zijn prachtige dichtbundel ‘Dorp zonder Ouders’, ik zal voorbij zijn en het dorp zal duren. Zoals overal is er uiterlijk de laatste jaren veel veranderd in ons dorp maar de diepste kern is al die jaren onveranderd gebleven. Leven in een dorp als Wolfsdonk heb ik altijd ervaren als leven in een schatkamer vol herinneringen, geuren en geluiden, woorden en daden, stemmen en handen, een beetje zoals wij allen aan ons ouderhuis terugdenken.
Kerk en parochie, vrienden, behoren tot het domein van de mens die weet dat er bovenop alles een toegevoegde waarde is, die weet dat er behalve fysica ook metafysica is, dat er meer is dan de registers en de kadasters, dat de dingen een dubbele bodem en een geheim hebben, dat het leven niet enkel winnen maar ook verliezen is. Er zijn in onze maatschappij meer dan genoeg winnaarscursussen, cursussen die opleiden tot succesful people. Er is wellicht in onze overhaaste tijd veel meer nood aan het leren verliezen, nood aan langzaamheid en stilte, aan rust, bezinning en mystiek, aan de trein der traagheid eerder dan aan de supersnelle aanpak van de TGV. En die nood wordt mee gelenigd door onze parochie.
Meteen heb ik ook de echte waarde van een dag als vandaag aangeduid. Het feit dat wij hier met zovelen samen zijn om deze 170ste verjaardag van onze parochiegemeenschap en onze Sint-Antoniuskerk te vieren, bewijst trouwens dat niet alleen ik de nood aan samenhorigheid en geborgenheid in een gemeenschap als de onze aanvoel. Ik wil de pastoor, alle leden van de kerkfabriek en van de dorpsraad en alle medewerkers daarom nogmaals uitdrukkelijk feliciteren met dit initiatief, dat onze dorpsgemeenschap ongetwijfeld een stukje dichter bij elkaar brengt. Het is een initiatief dat wij graag vanuit de stedelijke overheid steunen. Wij dragen immers allen de grote verantwoordelijkheid een gemeenschap zoals deze te laten groeien en bloeien en ze niet te laten uiteenspatten. Laten we ons allen achter deze opdracht scharen, trouw aan ons engagement. Wanneer we samen hetzelfde willen, geeft dat onze gemeenschap een belangrijke meerwaarde, een essentieel surplus in vergelijking met de som van ieders individuele inbreng.
Het stadsbestuur biedt u graag de drank aan die bij deze receptie hoort. Geniet alvast ook van de taart u aangeboden door onze dorpsraad. Maak er alvast een feestelijke dag van. Ik dank u.
André PEETERS
burgemeester”
