2020TerugblikOpAllerzielen

 

 

Jaarlijks gedenken we begin november onze dierbare overledenen. Even bezinnend stilvallen in deze herfstdagen, een bezoek aan het kerkhof, een viering bijwonen, herinneringen ophalen met een lach en een traan,… Zeker in dit coronajaar hebben we extra nood aan deze rituelen. Jammer genoeg was een ‘gewone Allerheiligen’ dit jaar niet mogelijk. Wegens de verstrengde coronamaatregelen vonden vanaf het Allerheiligenweekend in de ganse pastorale zone Sint-Rochus Aarschot GEEN vieringen meer plaats. Dit om onze verantwoordelijkheid te nemen en zoveel mogelijk risico’s te vermijden voor de kwetsbaren in onze samenleving. Op zondag 1 november werden om 11u en 15u wel digitaal vieringen uitgezonden vanuit een gesloten Onze-Lieve-Vrouwekerk van Aarschot. Ook de volgende weken zal dit nog het geval zijn. U vindt hierover meer info op www.kerkinaarschot.be Alle kerken van groot-Aarschot waren op zondag 1 november, op het feest van Allerheiligen, van 14- 16u geopend om mensen de kans te geven even te bidden, tot rust te komen, een kaarsje te branden,.... De kerk van Langdorp bleef gesloten wegens de lopende restauratiewerken. De grote kerk van Aarschot was ook op zaterdagavond van 19-21u open voor een kruishulde. Op het tijdstip van de afgelaste viering op de vooravond van Allerheiligen, op 31 oktober van 17u30-18u30, was ook de kerk van Gijmel extra geopend. In Wolfsdonk werd buiten de zondagnamiddag, ook op zondagochtend (9- 12u) de kerk geopend. Op de foto zie je hoe het altaar in de Sint-Antonius Abtkerk juist breed genoeg was om de 14 kruisjes van overleden medeparochianen te plaatsen. Witte roosjes, een mooi bloemstuk, rustige achtergrondmuziek en een passende tekst op het scherm zorgden voor een ingetogen sfeer. Nabestaanden kwamen om een kaarsje te branden en hun gemis in handen te geven van de Gekruisigde en de Heiligen ons voorgegaan. De kerk als stilteplaats, stilte die meer dan woorden uitdrukt wat ons ter harte gaat. Zodra zich de mogelijkheid opnieuw aandient, zullen we de families en parochianen uitnodigen voor een viering om de gestorvenen in gemeenschap te gedenken. Dank aan de helpende handen! Begin 2020 vond de fusie plaats van de parochies en kerkfabrieken van Sint-Pieter Langdorp, OnzeLieve-Vrouw van Fatima Gijmel en Sint-Antonius Abt Wolfsdonk. De nieuwe kerkfabriek HH. Maria, Pieter en Antonius blijft de zorg voor de oude kerkhoven van Langdorp en Wolfsdonk actief opnemen. In Langdorp was een klein deel van het oude kerkhof niet toegankelijk wegens de stellingen voor de buitenrestauratie van de kerk. We excuseren ons voor dit ongemak. Volgend jaar zal, na de afronding van de lopende buitenrestauratie, ook het kerkhof weer volledig toegankelijk zijn en eventuele schade aan graven volledig hersteld zijn. In Wolfsdonk werden ook dit jaar weer gietijzeren en houten kruisen, porseleinen Christuskopjes, marbrieten naamplaten en arduinen graven gerestaureerd. Achteraan op het kerkhof werd in een metalen bak opnieuw aarde ter beschikking gesteld die men kon gebruiken om de aarden bedjes op het kerkhof mee op te maken. We appreciëren bijzonder de vele chrysanten die u aan de graven plaatste op dit oude kerkhof. Samen met u blijven we zo respect betonen voor de geschiedenis van ons dorp en onze dierbare overledenen. kerkhof Wolfsdonk.

 

 

 

We wensen u veel moed en alle goeds in deze moeilijke periode. Dank aan alle vrijwilligers die het mee mogelijk maakten van deze Allerheiligendagen toch momenten van herinnering en verbondenheid te maken. 

 

11 NOVEMBER: GEDICHT Bij gelegenheid van 11 november luisteren we graag naar een oud versje van Roza Verreycken (1905-1990) weduwe van Louis Van Dyck. Ze heeft dus beide wereldoorlogen meegemaakt. Gusta Van Dyck, een ver familielid van Roza, bewaarde het als een souvenir en vroeg vorig jaar om het eens te publiceren.

GESNEUVELD MAAR NIET BEWEEND OP EEN MORGEN Ze trok de vensterluiken open een winterdag,een grauwe mist. Daar komen rasse schreden nader ‘t zijn vier soldaten met een kist. Wie dragen zij zo vroeg ten grave ? Een vreemde knaap, een jong soldaat? Het plein is leeg en toe de huizen en niemand, niemand die er achter gaat. Verplicht gaan vechten, voor het vaderland achterlaten, een warme thuis. Zo ver van huis, en hier gestorven in ‘t gasthuis van een vreemde stad. En onbeweend naar ‘t graf gedragen terwijl men ginds zo lief hem had. Roza Verreyken