Gedurende dagen was er al een ongewone drukte in en rond de Langdorpse parochiezaal. Op zaterdag 22 september 2007 zou de kleine klok gegoten worden op het veldje naast het sportlokaal.
In de loop van de week werd antiek en brocante binnengebracht voor de markt. Tegelijk werd ook aan de praktische kant van het klokgieten gedacht. Voor de ter plaatste te metsen smeltoven moesten nog enkele noodzakelijke voorbereidingen getroffen worden. Een vrachtwagen van de stad Aarschot leverde vrijdagmiddag een stroomgenerator, gesponsord door het bouwbedrijf DSV te Aarschot, om drijfstroom van 380 voltage op te wekken. Leo Janssens van Wolfsdonk haalde 100 liter stookolie op te Wilsele. De brandstof werd gesponsord door André Celis.
Zou ook de hemel sponsoren ...? Met bijzondere belangstelling werd naar de weersvoorspelling geluisterd. Een inderdaad, het zou een prachtig, zonnig weekend worden!
Op zaterdagvoormiddag kwamen de klokkengieters toe; broeder Michaël Reuter osb., benedictijn van de abdij van Maria Laach, en zijn medewerkers de gebroeders Sven en Markus. In hun «LKW Lastkraftwagen» ofte vrachtwagen vervoerden ze de kostbare lading. De gietvorm voor de kleine klok en al het nodige gerei voor de oven, het gietwerk, takels, enz. Koper (78%) en tin (22%) om brons te smelten, vuurvaste stenen, hittebestendige kledij. Erik Verdonck, aannemer uit Wolfdonk, groef de put uit waar de gietvorm in zou passen. Met de grijper haalde hij heel nauwkeurig een gave kubus aarde uit. Op de plek waar de oven opgemetst werd, schraapte Erik een mooie strook gras weg.
De klokkengieters tilden vervolgens de mantel van de klokkenvorm af. Aan de binnenkant staan in spiegelschrift de opschriften en de beeltenissen. Nà het gieten staan ze in reliëf op de buitenkant van de klok. Naast de mantel stond nu de kern van de klok. Die is met leem en paardenmest gevormd rond een met bakstenen gemetste kern. Daarna werd de "valse klok” verwijderd. Dit is de lemen klokkenvorm die tussen de mantel en de kern past. De plaats die nu vrijkwam na het verwijderen van de valse klok is de ruimte waar het vloeibare brons komt en de echte klok zal vormen. De kern — de binnenkant van de nieuwe klok — werd door broeder Michaël nogmaals gepolierd en ingestreken met grafiet om te beletten dat het vloeibare brons door de lemen wand breekt. Daarna werd de mantel zorgvuldig en precies opnieuw over de kern van de klok getild. Zo werd de klokkenvorm gietensklaar.
Daarna hief Erik Verdonck met de kraan de klokkenvorm in de put.
De gieters begonnen met het opmetsen van de oven met kostbare chamottestenen. Het zijn speciale vuurvaste stenen uit gebakken klei ten behoeve van open haarden en tegelkachels, industriële ovens, barbecues en schoorstenen. Zij hebben als eigenschappen: bestand tot 1300 graden Celsius, bestand tegen thermische schokken (grote temperatuurverschillen) en een goede maatvastheid. Middenin de gemetste oven werd een vuurvast smeltvat geplaatst. Hierin moet het brons gesmolten worden.
Meteen was er grote belangstelling voor de voorbereidende werken. Fietsers en wandelaars, werkers in de parochiezaal, allen aangetrokken door het uitzonderlijke van dit middeleeuwse ambachtelijke gebeuren.
Ondertussen namen de dames van het koor de soepgroenten onderhanden. Ze werden geschonken door Maria Verbruggen. En ja, de weergoden lieten ons niet in de steek. De groenten werden door de ijverige dames buiten bereid. Tegelijkertijd stelden de mannen van Sportplus de tenten op onder de kundige leiding van Jos Peeters. Ondertussen was ook het oudercomité van de Sint-Pietersschool druk doende met de installatie van het luchtkasteel en het klaarzetten van allerlei volkspelen. In de kleine benedenzaal ontfermde De Kroon op het Werk zich over de foto’s en de projectie.
De avondmis in de Sint-Pieterskerk werd door een uitzonderlijk grote groep gelovigen meegevierd. Het feestweekend kon van start gaan, met God begonnen is half gewonnen!
Na de eucharistie trakteerden Peter Breugelmans, stadsorganist van Leuven en Maaike Van Steenbergen, mezzosopraan, ons op een schitterend concert. Voor het eerst in 10 jaar Langdorpse Orgelrecitals hadden wij een dubbelconcert. De belangstelling was uitzonderlijk groot. Ook heel wat melomanen van buiten de regio waren speciaal gekomen. Het programma was evenwichtig samengesteld met werken uit de 17de en de 18de eeuw. Religieuze en wereldse muziek wisselden mekaar af. Het publiek luisterde gefascineerd naar de wondere en beheerste stem van Maaike. Peter liet ons het orgel weerom vanuit ongekende kanten beluisteren. Gecharmeerd door ons Robustelly-orgel en door het mooie dorp overweegt het koppel om naar hier te verhuizen. Voor Peter Breugelmans, geboren in de Vaerenwinkel, zou het ook praktisch een interessante verhuis zijn.
Tijdens het concert, in de gewijde aandacht in de kerk, liet niets de drukte vermoeden die buiten al heerste! De klokkengieters stookten het vuur tot 1100°, nodig voor het smelten van het brons. Bij valavond had reeds een grote menigte mensen een kring gevormd rondom het vuur. Na afloop van het recital zocht het concertpubliek zich zo goed en zo kwaad als het kon een plaatsje in de menigte om niets van het spektakel te missen.
De pastoor vroeg aan de verzamelde menigte in naam van de klokkengieters om tijdens het gieten het absolute stilzwijgen te bewaren. Niettegenstaande de gieters met beschermende maskers werken, moeten ze tijdens het spannende maar gevaarlijke gietwerk toch elk commando van broeder Michaël kunnen verstaan.
De pastoor en zijn misdienaar riepen de menigte op om te bidden. De oven, het gietkanaal en de plaats waar de klokkenvorm begraven lag, werd overvloedig met wijwater besprenkeld. Het volk beantwoordde de voorbeden en na een gezamenlijk Onze Vader, Wees Gegroet en de aanroeping van de heiligen Augustinus en Norbertus kon het grote werk beginnen.
Het was muisstil ...
Beschermd door hittebestendige kledij zagen de klokkengieters er bij het gensterende vuur een beetje uit als ridders. Eerst werd het vuurvaste stenen deksel van de oven geheven en op de voorziene plek gelegd. Vervolgens werd het houtskool uit de gloeiende massa geschept.
Onder duidelijke bevelen van broeder Michaël goten vervolgens Sven en Markus ieder om beurten en met een stevig tempo het gloeiende brons met gietlepels in het gietkanaal. Gensterende vlammen schoten omhoog uit de ingebouwde schouwen. Iedereen keek gefascineerd naar het unieke spektakel en de rode gloed in het volle besef dat zij dit slechts één keer in hun leven zouden meemaken.
Na de laatste voorzichtige geut gloeiend brons klapten de gieters hun vizier omhoog, de gietlepels rustend voor hun voeten. Een arena gelijk. Met een dankgebed werd het gieten afgesloten. Over de avondlijke Demervallei klok een daverend applaus.
Iedereen had een drankje verdiend! De leden van de kerkfabriek tapten er lustig op los. In en rond de parochiezaal werd nog uren vrolijk nagepraat. Zou de klok gelukt zijn? Op zondagnamiddag zouden wij het weten!
Een heuglijke zondag ...
De klokkengieter, broeder Michaël Reuter, en zijn medewerkers Sven en Markus hadden een korte maar goede nacht gehad in de landelijke stilte van de pastorie. Na een stevig ontbijt met de pastoor togen zij reeds om half acht aan het werk. Afbreken van de oven, verzamelen van het bovengrondse gestolde brons, verwijderen van het gietkanaal, enz. Vandaag zou de klok voldoende afgekoeld zijn om uitgegraven te worden.
Ook tal van bereidwillige medewerkers waren reeds vroeg uit de veren en druk doende met het voorbereiden van de feestnamiddag in en rond de parochiezaal. Sint-Michiel was ons genegen, weerom stuurde hij ons zijn stralende nazomerzon!
Al vroeg in de namiddag stroomde het volk toe. Het luchtkasteel en de volksspelen werden aanstonds door de kinderen ingepalmd. Het oudercomité was al druk in de weer met het braden van hamburgers en pensen. Onweerstaanbare geuren die ons meteen wisten te bekoren. De tap was vandaag in de deskundige handen van de Paarden-en Ponyclub uit de Gijmel. Bijgestaan door de dames van het koor werd er gezorgd voor spijs en drank.
Op de weide, aan het sportlokaal, waar de klok op zaterdagavond was gegoten stonden al vlug nieuwsgierigen klaar die het uitgraven van op de eerste rij wilden volgen. Alleen de schamele resten van het gietkanaal en de schouwen staken uit boven de grond. Daaronder zat de klok. Zou ze wel gelukt zijn? Meer dan vijf procent van gegoten klokken mislukken immers! De spanning steeg. Tegen 15.30 uur was het zover. Erik Verdonck, de aannemer, nam plaats op de grijper. De klokkengieter gaf hem nauwkeurige aanwijzingen. De helpers wezen nauwkeurig aan waar de grijper de aarde uiterst voorzichtig moest verwijderen. De menigte groeide, de kinderen vooraan. Iedereen vormde een kring, in de ban van deze uitzonderlijke gebeurtenis.
Tergend traag scheen het graven te vorderen. Het moest voorzichtig gebeuren. Sven haalde met een spade en met de blote handen de nog warme aarde weg. Waterdamp steeg uit de put omhoog. Een echte sauna voor de helpers. Het zweet stroomde hen over lijf en leden bij dit zware werk.
De kroon van de klok kwam tevoorschijn. Nog gehuld in de gietvorm, verborgen voor het oog. Spannend. Met enkele rake klappen werd de gietvorm bovenaan stukgeslagen. Een voorzichtige klop op de kroon klonk als metaal. Daar kwam de klok tevoorschijn. In perfecte samenspraak groeven de grijper en de spade verder. Eindelijk konden de kabels aan de kroon bevestigd worden. De grijper veranderde in hefkraan en Erik Verdonck stuurde het omhoog takelen van het gevaarte.
De klok, deels nog in de gietvorm werd naast de put neergezet. Met vaardigheid hamerden de helpers de gietvorm weg. De klok verscheen.
De binnenkant, de kern uit vuurvaste steen, werd met een houweel verwijderd. Zacht en hard, de gieters werkten geconcentreerd verder. De klok zag er gelukt uit, maar voor ze zou weerklinken, waren wij niet helemaal gerust. De kroon, de beeltenis en het opschrift, alles was nu mooi te zien.
Erik hief met de kraan de vrijgemaakte klok omhoog. Zo zou ze de eerste keer haar stem kunnen laten horen ... net zoals het krijten van een pas geboren kind.
De pastoor kreeg een houten balk aangereikt. Hij mocht als eerste de klok aanslaan. En jawel! Ze weerklonk helder en mooi, met een mooi onderoctaaf en een lange nagalm! Kwaliteiten van een goede klok, ook al had ze nog een temperatuur van om en bij de 200°!
Daarna was het de beurt aan de peter van de klok, Joan Van Osta, de jongste broer van de pastoor die samen met hem deze klok schenkt. Vervolgens was het de beurt aan de meter, Maria Verstraeten, trouwe penningmeester van ons kerkfabriek. Met een zachte en gerichte tik weergalmde nogmaals de nieuwe klok. Telkens volgde er een enthousiast applaus.
Toch is de klok nog niet af. De gieters namen haar mee naar hun atelier in de abdij van Maria Laach. Daar zal ze verder gepolijst worden. De kinderen die op school veel uitleg hadden gekregen waren dubbel geïnteresseerd. Toen de gieters aanstalten maakten om weg te rijden moesten ze tot driemaal toe opnieuw de vrachtwagen openen en de klok aan enkele kleine gastjes laten zien.
Aansluitend kon er met een gerust hart verder worden gefeest. De taarten, de ijsjes en de pensen werden met veel smaak verorberd. Jos Peeters leidde de volkspelen in goede banen. De woonkernen van Langdorp namen het sportief tegen mekaar op in enkele rondjes touwtrekken. De ploeg van de Doornberg bleek de sterkste. Zij wonnen glansrijk. Ondertussen speelden de kinderen dat het lust was voor het hart. Onder de blauw-wit gestreepte tenten van Sportplus was het Antiek-en Brocante opgesteld. Enkele verkopers prezen de waren aan. Menig liefhebber vond er een mooi stuk, het werd een succes!
In de kleine parochiezaal was een oud filmpje te zien met de wijding van de klok in 1952. Met veel verbazing herkende men grootouders, buren en kinderen op het beeld. Het was een ontroerend zicht. Ook de foto’s uit de private verzamelingen van Albert Lemmens en André Peeters werden met zeer veel belangstelling bekeken.
Ondertussen zorgden Remi Decker en Fien Verbeke met doedelzak en trommel voor uitgelaten volksmuziek. Beiden zijn professionele muzikanten die sedert kort in Langdorp wonen.
De taart raakte op. De hamburgers slonken onder de hongerige kopers. Zelfs de frisdrank raakte uitgeput.
Het was een stralende namiddag. De mensen vroegen spontaan naar meer van deze gelegenheden. Mekaar rustig ontmoeten, lekker niksen onder een stralende zon, praten met de buren. Dit weekend was voor de Langdorpenaren en vrienden van heinde een ver als een zalf op ons hart! MEER DORP groeide zienderogen.
